Το μεγαλύτερο νησί του ανατολικού Αιγαίου σε 7 μέρες
10 χιλιόμετρα μακριά από τις τουρκικές ακτές και 200 από το πλησιέστερο τμήμα της ηπειρωτικής Ελλάδας, η γενέτειρα του Οδυσσέα Ελύτη, του Α. Εφταλιώτη, του Στρατή Μυριβήλη, του Ηλία Βενέζη και του Γ. Ιακωβίδη , του Θεόφιλου αλλά και του Αλκαίου και της Σαπφούς στην αρχαιότητα, είναι μια διαχρονική κοιτίδα πολιτισμών, όμορφος προορισμός για κάθε τύπο τουρίστα. Ίσως εκτός του κοσμικού.
Στις 29 Ιουλίου άρχισε το ταξίδι μας στη Λέσβο. Φτάσαμε στη Μυτιλήνη Τρίτη μεσημέρι με την πτήση των 15.00 της Aegean από Θεσσαλονίκη. Το ταξίδι κράτησε μόλις 35’ και συνολικά με τις επιβιβάσεις-αποβιβάσεις σε 50’ ήμασταν έτοιμοι να παραλάβουμε τα αυτοκίνητα που είχαμε ήδη ενοικιάσει και να αναζητήσουμε το δρόμο για το ξενοδοχείο. Επιλέγοντας από πριν να μείνουμε στο Heliotrope , ήταν πολύ εύκολο σε 5΄μόλις να βρεθούμε στη ρεσεψιόν. Έτσι σε λιγότερο από μιάμιση ώρα από τη στιγμή της αναχώρησης βρισκόμασταν ήδη στο ξενοδοχείο έτοιμοι να απολαύσουμε τη διαμονή μας.
Το ίδιο απόγευμα λοιπόν και μετά από 20λεπτη όμορφη διαδρομή νότια του αεροδρομίου φτάσαμε στον μικρό, γραφικό κόλπο του Αγίου Ερμογένη. Η παραλία του Αγ. Ερμογένη, σε έναν γραφικό κολπίσκο στο στόμιο του κόλπου του Γέρα, με το εκκλησάκι του Αγίου Ερμογένη σε πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι μικρή αλλά μαγευτική, καθώς κυριαρχούν τα πεύκα που κυριολεκτικά φθάνουν μέχρι την ακτή. Η μοναδική ταβερνούλα λίγο ψηλότερα από την παραλία, κάτω από τα δέντρα ήταν ότι έπρεπε για μια κρύα μπύρα και τους πρώτους μεζέδες της τοπικής κουζίνας.
2η μέρα ΜΥΤΙΛΗΝΗ-ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΣ
Ξεκινάμε τη διαδρομή μας από την ανατολική πλευρά της πόλης, την Επάνω Σκάλα. Με πορεία προς το βορρά σε απόσταση 6 χιλ. από τη Μυτιλήνη συναντάμε διασταύρωση για τη Μόρια ( Ρωμαϊκό υδραγωγείο) και αμέσως μετά τον Αφάλωνα στα αριστερά και ένα χιλιόμετρο πιο κάτω στα δεξιά τα Πάμφιλα και τη Σκάλα τους στην παραλία.
Πρώτος οικισμός που συναντά κανείς μπαίνοντας στο Δήμο Λουτρόπολης Θερμής καθώς έρχεται από τη Μυτιλήνη, είναι οι Πύργοι Θερμής. Βασικό χαρακτηριστικό της περιοχής, οι ομώνυμοι Πύργοι που ακόμη και σήμερα εντυπωσιάζουν με την αρχιτεκτονική τους χάρη. Αυτοί ήταν οχυρές εξοχικές κατοικίες, κέντρα αγροτικών κτημάτων όπου παραθέριζαν οι εύποροι κάτοικοι της Μυτιλήνης. Εν μέσω Πύργων και δένδρων ξεπροβάλλει η Παναγιά η Τρουλωτή, ένας εξαιρετικός βυζαντινός ναός που κατά την παράδοση χτίστηκε το 803 από την αυτοκράτειρα Ειρήνη την Αθηναία. Η έδρα του δήμου είναι η Θερμή, που είναι ενωμένη οικιστικά με τους Πύργους Θερμής και δέχεται κάθε χρόνο μεγάλο αριθμό επισκεπτών και για τις παραλίες της αλλά κυρίως για το μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ που δεσπόζει στο λόφο των Καρυών.
Στρίβοντας αριστερά , πάνω από την παραλία και την κωμόπολη στο ύψωμα “Καρυές” βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ, πόλος έλξης χιλιάδων προσκυνητών απ’ όλον το κόσμο. Στη διώροφη εκκλησία με την εντυπωσιακή εικονογράφηση φυλάσσονται τα λείψανα των νεοφανών Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, τα οποία βρέθηκαν κατά θαυματουργό τρόπο ύστερα από επίμονα όνειρα πιστών. Στο μοναστήρι υπάρχει και ξενώνας για τη φιλοξενία των προσκυνητών που επιλέγουν να διανυκτερεύσουν.
Μετά το προσκύνημα κατηφορίζουμε το δρόμο προς τη Θερμή και στρίβουμε αριστερά προς Παραλία Θερμής και Μυστεγνά. Η περιοχή της Παραλίας Θερμής συγκεντρώνει κάθε καλοκαίρι πολύ κόσμο, που επισκέπτεται για μπάνιο την περιοχή “Κανόνι”, που απέχει ελάχιστα μέτρα από το δημόσιο δρόμο και έχει κάθε είδους μαγαζιά εστίασης και ψυχαγωγίας, με το γραφικό της λιμανάκι και τα παραδοσιακά καφενεδάκια – ουζερί. Εκεί βρίσκονται και λουτρικές εγκαταστάσεις με ιαματικά νερά με θερμοκρασία 46,9 βαθμούς Κελσίου. Στην περιοχή βρίσκεται και το εγκαταλειμμένο σήμερα ξενοδοχείο «Σάρλιτζα Παλλάς».
Ακολουθούμε το παραλιακό δίκτυο και, αφού περάσουμε τη Λουτρόπολη Θερμής, ο κύριος δρόμος θα μας οδηγήσει διαδοχικά στα Μυστεγνά και στη Σκάλα Μυστεγνών, στις Νέες Κυδωνίες και στη Σκάλα Νέων Κυδωνιών με το γραφικό λιμανάκι τους. Και τα δύο διαθέτουν γραφικότατες Σκάλες με πολλά ταβερνάκια και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Σπεσιαλιτέ της περιοχής το χταπόδι στα κάρβουνα, που είναι το νοστιμότερο για πολλούς σε ολόκληρο το νησί. Λίγο μετά τη Σκάλα Νέων Κυδωνιών θα συναντήσετε την παραλία «Ξαμπέλια» με το beachbar στο κέντρο της να προσφέρει δωρεάν ξαπλώστρες. Η παραλία είναι αμμουδερή και η θάλασσα με βοτσαλάκι στην αρχή και άμμο στη συνέχεια. Για μπάνιο στην περιοχή προσφέρεται λίγο βορειότερα και ο κολπίσκος “Πεταλίδι” (βότσαλο -Είδαμε πολυσύχναστη την παραλία τη μέρα εκείνη), όπου φτάσαμε μετά από μια επικίνδυνη διαδρομή καθώς ο στενός δρόμος που οδηγεί από τη Σκάλα Θερμής μέχρι το Πεταλίδι είναι ανοιχτός στη θάλασσα χωρίς καμία προστασία. Πιο πάνω συναντάμε την παραλία «Πεδή», μια όμορφη παραλία με πεντακάθαρα νερά.
Ο δρόμος συνεχίζει παράλληλα προς την παραλία ενώ μικρός δρόμος προς τα ανατολικά οδηγεί διαδοχικά καταρχάς στην παραλία του Ασπροποτάμου και κατόπιν στον διατηρητέο οικισμό των «Τσουκαλάδων», του Αγίου Στεφάνου, ενώ ακριβώς απέναντι υπάρχουν τα μικρά ψαρονήσια Τοκμάκια. 
Στη συνέχεια και σε μια απόσταση 6,5 χλμ. προσεγγίζουμε τον επόμενο προορισμό μας, την κωμόπολη «Μανταμάδος» με έντονα τα στοιχεία της παράδοσης και του θρησκευτικού αισθήματος (σε απόσταση 38 χιλ. βόρεια της Μυτιλήνης) γνωστός για το Μοναστήρι του Ταξιάρχη, για τη μεγάλη και σπουδαία παράδοσή του στην τέχνη της κεραμικής καθώς και για τα γαλακτοκομικά του προϊόντα. Το μοναστήρι το συναντάμε αφού διασχίσουμε το χωριό. Είναι πέτρινο, όμορφα διατηρημένο και δέχεται καθημερινά δεκάδες επισκέπτες. Είναι το Προσκύνημα του Ταξιάρχη ,το μοναστήρι του πολιούχου του νησιού, Αρχαγγέλου Μιχαήλ με τη θρυλική, ανάγλυφη εικόνα. Η ιστορία λέει πως γύρω στον 11ο αιώνα, Σαρακηνοί πειρατές με αρχηγό το Σιρχάν εισέβαλαν στο παλιό μοναστήρι των Ταξιαρχών και έσφαξαν όλους τους μοναχούς πλην ενός. Ο δόκιμος Γαβριήλ, τα λείψανα του οποίου σώζονται στη μονή, βρισκόταν στο ιερό και σκαρφάλωσε στη στέγη του ναού. Οι πειρατές τον ακολούθησαν. Τότε όμως ακούστηκε μια δυνατή βουή και η σκεπή μετατράπηκε θαυματουργικά σε φουρτουνιασμένο πέλαγος. Πάνω στ’ αφρισμένα κύματα ένας πελώριος Στρατιώτης, με σπάθα που έβγαζε φωτιές, όρμησε εναντίον τους. Εκείνοι έφυγαν πανικόβλητοι κι αργότερα βρέθηκαν νεκροί, πληγμένοι από τον Αρχάγγελο. Ο μοναχός, συγκλονισμένος από το θαύμα και την όψη του Αρχαγγέλου, όταν συνήλθε, επιθύμησε να τη ζωγραφίσει. Αμέσως, σαν να φωτίστηκε από τον Ταξιάρχη, πήρε ένα σφουγγάρι, μάζεψε μ’ αυτό ευλαβικά το αίμα των μοναχών σε μια λεκάνη, το ανακάτεψε με ασπρόχωμα και άρχισε να πλάθει το πρόσωπό του όπως το είχε δει στη σκεπή του ναού. Μάλιστα, αφού ολοκλήρωσε το πρόσωπό του, επειδή ο πηλός τελείωνε, έφτιαξε το υπόλοιπο σώμα του παιδικά, πολύ μικρό, κάτι που φαίνεται μόνο αν ανοιχτεί το κουβούκλιο.
Οι τουριστικοί οδηγοί λένε πως τα θαύματα που επιτελεί η χάρη του είναι συγκλονιστικά. Ειδοποίησε και προστάτεψε την περιοχή από επόμενη επιδρομή Σαρακηνών, ενώ το χτίσιμο του σημερινού ναού το 1879, άρχισε και τελείωσε με θαύμα. Αρχικά, σκέπαζε τα θεμέλια με χώμα και μετέφερε τα εργαλεία των χτιστών εκεί όπου βρίσκονταν ο παλιός ναός, δείχνοντας έτσι τη θέση όπου ήθελε να ανοικοδομηθεί ο νέος ναός του, ενώ στο τέλος χορήγησε τα χρήματα που απαιτούνταν για την ολοκλήρωσή του. Κάθε τόσο τα μάτια του αρχαγγέλου βουρκώνουν ή το πρόσωπο του ιδρώνει και οι χριστιανοί σκουπίζουν με βαμβάκι. Εμφανιζόταν τακτικά επί Τουρκοκρατίας και τον σεβόταν ιδιαίτερα οι Τούρκοι για τα πολλαπλά του θαύματα. Φορούσε σιδερένια παπούτσια και έτρεχε παντού να προστατεύσει τους χριστιανούς. Δεν είναι σύμπτωση ότι η Μυτιλήνη απελευθερώθηκε από τους Τούρκους την 8η Νοεμβρίου 1912, ανήμερα της γιορτής του.
‘Έξω από το μοναστήρι, στο προαύλιο μιας εκκλησίας, δίπλα στα κοιμητήρια, ρέει το αγίασμα του Ταξιάρχη. Δίπλα στη μονή υπάρχει αναψυκτήριο με τραπεζάκια στη σκιά των δέντρων και σπεσιαλιτέ τους λουκουμάδες με ντόπιο μέλι που πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσει κανείς!
Στον Μανταμάδο λειτουργεί επίσης ένα αναπαλαιωμένο ελαιοτριβείο – μουσείο, όπου ο επισκέπτης μπορεί να ενημερωθεί για το πώς γινόταν η έκθλιψη της ελιάς με τα παλιά πιεστήρια και να δει κομμάτια του εξοπλισμού του εργοστασίου κατασκευασμένα στη Σμύρνη στις αρχές του περασμένου αιώνα. Στον χώρο του ελαιοτριβείου – μουσείου φιλοξενείται κάθε καλοκαίρι, από τα τέλη Ιουλίου μέχρι τα τέλη Αυγούστου η “Παλλεσβιακή Έκθεση Κεραμικής”, που δέχεται χιλιάδες επισκέπτες και στα πλαίσια της οποίας, όλοι οι κεραμίστες της Λέσβου εκθέτουν τις νέες δημιουργίες τους. Στον αύλειο χώρο του ελαιοτριβείου – μουσείου υπάρχει υπαίθριο αμφιθέατρο, όπου φιλοξενούνται πολιτιστικές εκδηλώσεις. Εμείς δυστυχώς το βρήκαμε κλειστό.
Πριν φύγετε από τον παραδοσιακό οικισμό, αξίζει να δοκιμάσετε τα γαλακτοκομικά προϊόντα του Μανταμάδου και κυρίως το γιαούρτι του, φτιαγμένο με τον αυθεντικό τρόπο, μέσα σε παραδοσιακές πήλινες “γραγούδες”. Και φυσικά όπως μας είπαν «Μη φύγετε αν δε δοκιμάσετε τους λουκουμάδες» τους δοκιμάσαμε στου Πρινάρη, δίπλα στην εκκλησία, και βεβαιώνουμε ότι ήταν τέλειοι.
Στην επιστροφή σταματήσαμε για μια βουτιά στην παραλία «Ξαμπέλια» που είχαμε συναντήσει νωρίτερα στην πορεία μας για Μανταμάδο και μας άρεσε.
Το βραδάκι μας βρήκε να αναζητάμε ταβερνάκι για φαγητό. Οι πληροφορίες μας έλεγαν να επιλέξουμε την ταβέρνα του Αντώνη που ήταν σχετικά κοντά στην περιοχή που βρίσκονταν το ξενοδοχείο μας (Βαρειά). Ανηφορίσαμε αρκετά στο δρόμο για την περιοχή «Καγιάνι» (από το τουρκικό καγιάς=βράχος) ( ή Ταξιάρχες) από όπου η θέα στο λιμάνι και όλη την πόλη της Μυτιλήνης ήταν καταπληκτική. Στην περιοχή δεσπόζει ο εντυπωσιακός ναός του Ταξιάρχη ο οποίος μιμείται αρχιτεκτονικά τον Άγιο Θεράποντα της Μυτιλήνης, ένα κομψοτέχνημα αρχιτεκτονικής, βυζαντινού ρυθμού με ξυλόγλυπτο τέμπλο και μεγάλη ολόσωμη εικόνα του Ταξιάρχη κατασκευασμένη από κηρομαστίχα. Ατυχήσαμε όμως γιατί δεν υπήρχε τραπέζι. Έπρεπε να είχαμε κάνει κράτηση από ότι φαίνεται γιατί η ταβέρνα είναι ονομαστή για το φαγητό της και τη θέα, (παλιό μαγαζί κατά τα άλλα- δείχνει να χρειάζεται ανακαίνιση ή μπορεί και όχι αφού άλλα μετράνε περισσότερο σε μια ταβέρνα).
Σε αναζήτηση άλλου ταβερνείου ακολουθήσαμε τη δεύτερη επιλογή μας, στον «Ρεμπέτη» (2251040740), στην Επάνω Σκάλα. Έτσι λέγεται το ανατολικό λιμάνι της πόλης όπου υπάρχει πληθώρα μαγαζιών στη σειρά, δίπλα στη θάλασσα. Εκεί φάγαμε αμπελοφάσουλα, σαρδέλα και γαύρο, λουλούδια γεμιστά και κουτάβια, τριγώνες και νόστιμο λαδοτύρι σαγανάκι. Όλα πολύ νόστιμα!
Μια κουραστική αλλά όμορφη μέρα τελείωσε με επίσκεψη στο ζαχαροπλαστείο «Γαρδένια» στο κέντρο της παραλίας Μυτιλήνης. Άξιζε!
3η μέρα –ΜΥΤΙΛΗΝΗ- ΚΟΛΠΟΣ ΓΕΡΑ-ΠΑΠΑΔΟΣ-ΠΛΩΜΑΡΙ
Ξεκινώντας από τη Μυτιλήνη εξερευνήσαμε το νότιο «πόδι» ανάμεσα στους δυο κόλπους του νησιού, της Γέρας και της Καλλονής.( Αναχώρηση από ξενοδοχείο στις 12.00’ ) Ακολουθήσαμε τον κεντρικό δρόμο προς Καλλονή και στη διασταύρωση κατευθυνθήκαμε προς Πλωμάρι. Περάσαμε κοντά στον υγροβιότοπο του ποταμού Ευεργέτουλα. Παρόλο που ήταν μεσοκαλόκαιρο είχε πουλιά, διακρίνοντας αρκετά φλαμίνγκο στο βάθος.
Συνεχίσαμε παραλιακά και κοντά στα Πηγαδάκια στρίψαμε δεξιά (δυτικά), στο δρόμο που κατευθύνεται προς το εσωτερικό, αφήνοντας πίσω μας τη θάλασσα. Ο δρόμος που προσφέρει πανοραμική θέα στον κόλπο μας οδήγησε στο χωριό Παπάδος όπου σταματήσαμε για να επισκεφθούμε το θαυμάσιο Ελαιοτριβείο –Μουσείο της «Εταιρίας Αρχιπέλαγος», πρώην ιδιοκτησία του παππού του Οδυσσέα Ελύτη. Επίσκεψη που άξιζε ειδικά για να δουν τα παιδιά όλη τη διαδικασία εξαγωγής ελαιόλαδου εκείνα τα χρόνια αλλά και κάποιες πληροφορίες για τον Ελύτη στο αφιέρωμα που είχαν. Όμορφα δρομάκια στρωμένα με γρανιτόλιθους (τουλάχιστον στην περιοχή γύρω από το Ελαιοτριβείο ) και παραδοσιακά σπίτια και αρχοντικά αναπαλαιωμένα δημιουργούν μια ξεχωριστή εικόνα.
Συνεχίζοντας τον δρόμο μέσα από το χωριό και ρωτώντας για την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσουμε οδηγηθήκαμε μέσα από δρόμους σκιασμένους από πλατάνια, στο γραφικό Πλωμάρι. Ή μάλλον στη Σκάλα του που ήταν ακριβώς πριν το χωριό. Το Πλωμάρι φημίζεται για τις όμορφες και καθαρές παραλίες του. Η πιο δημοφιλής και μεγαλύτερη παραλία της περιοχής είναι ο αμμώδης Άγιος Ισίδωρος. Βρίσκεται 2 χιλιόμετρα πριν το κέντρο του Πλωμαρίου . Παρόλο που διαβάσαμε το αντίθετο, δεν ήταν καλά οργανωμένη . Είχε βοτσαλάκι στην είσοδο για τη θάλασσα. Κολυμπήσαμε χαζεύοντας με τις μάσκες τα πολλά ψάρια που συγκεντρώνονταν πάνω από τα βράχια στη δεξιά μεριά της παραλίας.
Μια βόλτα στο κέντρο και το λιμανάκι του Πλωμαρίου ολοκλήρωσε την επίσκεψή μας στην περιοχή. Αυτό που μπορεί κανείς να επισκεφθεί είναι το λαογραφικό μουσείο, το πολιτιστικό κέντρο του, που στεγάζεται σε ένα ανακαινισμένο σαπωνοποιείο και φιλοξενεί έκθεση για τον τρόπο παραγωγής σαπουνιού, και φυσικά το Μουσείο Ούζου της ποτοποιίας «Βαρβαγιάννη» στην είσοδο του οικισμού αριστερά του δρόμου. Φυσικά όλη η περιοχή γύρω από οινοποιείο μυρίζει ούζο!!! Στα ταβερνάκια στο λιμάνι μπορείτε να απολαύσετε αυθεντικές γεύσεις του νησιού, συνοδευόμενες με κάποιο από τα φημισμένα τοπικά ούζα (Βαρβαγιάννη, Πιτσιλαδή, κ.α.). Για φαγητό μας είπαν για την ταβέρνα Αχιβάδα χωρίς όμως τελικά να τη δοκιμάσουμε .
Εμείς δεν προλαβαίναμε αλλά, λένε πως μετά τη Μελίντα (όμορφη παραλία δυτικά του Πλωμαρίου με χαρακτηριστικό της τον 10μετρο βράχο πάνω στην παραλία), ακολουθώντας ένα μονοπάτι, μπορείς να επισκεφθείς την Παναγιά την Κρυφτή κρυμμένη στην εγκοπή ενός βράχου, μέσα από τον οποίο αναβλύζουν ζεστά νερά. Για σας που θέλετε να απολαύσετε ένα ήσυχο μπάνιο, η βοτσαλωτή παραλία Δρώτα στο Ακράσι αποτελεί ιδανικό προορισμό. Άλλη μία επιλογή είναι η παραλία Αμμουδέλι, η οποία βρίσκεται 300 μέτρα από την κεντρική πλατεία του Πλωμαρίου προς τα δυτικά στον δρόμο για Μελίντα. Στην παραλία υπάρχουν δυο εστιατόρια και ένα μίνι μάρκετ. Ονομαστή και βραβευμένη με μπλε σημαία είναι και η μεγάλη παραλία στο Τάρτι στα ανατολικά του Πλωμαρίου.
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής επιλέξαμε να ακολουθήσουμε τον παραλιακό δρόμο που περνάει από Πέραμα και Ευρειακή, περιμετρικά του κόλπου της Γέρα. Περιοχές με τουριστική ανάπτυξη που συγκεντρώνουν από ότι είδαμε πολλούς επισκέπτες στις οργανωμένες παραλίες τους. Στα παλιά βιομηχανικά κτίρια στο Πέραμα, το λιμάνι της Γέρας, διακρίνει κανείς σημάδια της ακμής του στο παρελθόν:παλιά βυρσοδεψεία, σαπωνοποιεία και ελαιοτριβεία στο άλλοτε μεγάλο εμπορικό κέντρο της περιοχής. Στο Πέραμα υπάρχει και πορθμείο που το συνδέει με την απέναντι πλευρά.
Το απογευματάκι περιηγηθήκαμε στα στενά της Μυτιλήνης. Ξεκινώντας από τη Βαρειά με κατεύθυνση το κέντρο της πόλης θαυμάσαμε τα επιβλητικά αρχοντικά με τους μεγάλους κήπους. Απίστευτα όμορφα κτίρια το ένα δίπλα στο άλλο, όχι μόνο σ’ αυτή την περιοχή αλλά και σε όλη την πόλη την χαρακτηρίζουν αρχιτεκτονικά. Πυργόσπιτα, σπίτια με ανατολίτικα στοιχεία (σαχνισί), κατοικίες πλουσίων του 19ου αιώνα με νεοκλασικά και μπαρόκ στοιχεία και μεταγενέστερα κτίρια που έχτισαν πλούσιοι έμποροι και βιομήχανοι επηρεασμένα από ευρωπαϊκά αρχιτεκτονικά πρότυπα με έντονα διακοσμητικά στοιχεία.
Όμορφη η οδός Ερμού που συγκεντρώνει τον κύριο όγκο των εμπορικών καταστημάτων κάθε είδους με την εκκλησία του Αγίου Θεράποντα να δεσπόζει σε κάθε φωτογραφία του λιμανιού της Μυτιλήνης. Η βόλτα στην προκυμαία από το κτίριο της Νομαρχίας μέχρι το τελωνείο και το άγαλμα της Ελευθερίας στην άλλη άκρη της, μας δίνει την ευκαιρία να θαυμάσουμε όμορφα παλιά και αναστηλωμένα κτίρια. Εκεί στο τέρμα αξίζει να ανηφορίσει κανείς το δρόμο που οδηγεί δίπλα από το κάστρο προς την Επάνω σκάλα όπου βρίσκονται υπέροχα κτίρια όπως αυτό του Υπουργείου Αιγαίου και των Δικαστηρίων (παλιό Οθωμανικό γυμνάσιο). Στα ανατολικά του λιμανιού δεσπόζει το περίφημο κάστρο της Μυτιλήνης και κάτω από τη νότια πλευρά του μετά το άλσος, η παραλία Τσαμάκια. Το Κάστρο της πόλης εντυπωσιάζει με το μεσαιωνικό του χρώμα. Χτίστηκε επί Iουστινιανού, ενώ αλλαγές πραγματοποιήθηκαν και κατά την τουρκοκρατία. Σώζονται πολλές υπόγειες στοές αλλά και δεξαμενή χωρητικότητας 4.000 τετραγωνικών μέτρων. Τμήμα του χρησιμοποιείται ως χώρος διεξαγωγής πολιτιστικών εκδηλώσεων κατά τους θερινούς μήνες. Aνάμεσα στα αξιοθέατα είναι και το Aρχαίο Θέατρο στον πευκόφυτο λόφο της Aγίας Kυριακής, η κατασκευή του οποίου χρονολογείται στα υστερορωμαϊκά χρόνια. Θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα της αρχαιότητας, με μέση χωρητικότητα 15.000 άτομα και εξαιρετική ακουστική.
Εκεί γύρω βρίσκονται τα παλιό και νέο Αρχαιολογικά Μουσεία και το Παραδοσιακό Λεσβιακό σπίτι. Τα μουσεία όμως είναι καλό να τα επισκεφθεί κάποιος πρωί.
Η βόλτα μας κατέληξε στο Martano για πίτσα και μακαρονάδες. Super και το Martano!
4η μέρα ΜΥΤΙΛΗΝΗ-ΚΑΛΛΟΝΗ- ΠΕΤΡΑ
Η επίσκεψη στο Μουσείο του Θεόφιλου (τηλ. 22510 41644/28501 ανοιχτό 10.00-16.00 εκτός Δευτέρας) ήταν αυτή που ξεκίνησε τη μέρα μας μια και ήταν γειτονιά με το ξενοδοχείο μας. Το ίδιο πρωί, μετά λύπης, αναχωρήσαμε από το υπέροχο ξενοδοχείο για τον επόμενο προορισμό μας. Τις επόμενες τέσσερις ημέρες μείναμε στην Πέτρα, στο ΒΔ μέρος του νησιού ώστε να μπορέσουμε να εξερευνήσουμε και το υπόλοιπο νησί χωρίς πολύωρες μετακινήσεις με το αυτοκίνητο. Μια ώρα κράτησε το ταξίδι για τα 80 περίπου χιλιόμετρα που είχαμε να διανύσουμε.
Περνώντας για λίγο από την Καλλονή που συναντήσαμε στο δρόμο, με τις αλυκές της και τον υδροβιότοπο γεμάτο πουλιά παρά το προχωρημένο του καλοκαιριού την είδαμε πολύβουη από τα δεκάδες αυτοκίνητα σε κίνηση ή σταματημένα όπου να ‘ναι. Δε μας έκανε καλή εντύπωση. Φύγαμε για να δούμε και τη Σκάλα της αλλά και εκεί αποφασίσαμε να μη σταματήσουμε.
Το ξενοδοχείο μας στην Πέτρα «TheofilosHotel» μας απογοήτευσε, σε αντίθεση με την Πέτρα βέβαια που είναι πανέμορφη και είχαμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε μετά τις διαμαρτυρίες μας στον ξενοδόχο, ο οποίος άλλα δωμάτια μας έδειχνε και σε άλλα μας οδήγησε.
Μετά τη σύγχυση και αφού καταλάβαμε ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή, αποφασίσαμε να μη χαλάσουμε τη διάθεσή μας. Κάναμε το μπάνιο μας στην παραλία της Πέτρας (οργανωμένη, με δωρεάν ξαπλώστρες) και το βραδάκι μετά μια μικρή περιήγηση στα στενάκια με τα παραδοσιακά μαγαζάκια φάγαμε στο πρώτο μαγαζί που βρήκαμε. Ήταν ένα Grillhouse, “Το στέκι”, δίπλα στο ΚΑΠΗ. Ικανοποιητικό το φαγητό, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο όμως. Γι αυτούς που τους αρέσει το μαγειρευτό φαγητό, στην επόμενη γωνία, στον όροφο πάνω από την καφετέρια λειτουργεί εστιατόριο του συνεταιρισμού γυναικών με σπιτικά φαγητά που λένε πως είναι πολύ νόστιμα, μαγειρεμένα με τοπικά υλικά (τηλ. 2253041238-41309).
5η μέρα – ΠΕΤΡΑ- ΑΝΑΞΟΣ- ΣΙΓΡΙ- ΕΡΕΣΟΣ
Ξημερώνοντας Σάββατο ξέσπασε δυνατή καταιγίδα. Το πρωί τα πάντα ήταν βρεγμένα και είχε λίγη συννεφιά. Ήταν ότι έπρεπε για να επισκεφθούμε το Σίγρι με το απολιθωμένο δάσος. Το δυτικό τμήμα του νησιού είναι πολύ ξεχωριστό και εντελώς διαφορετικό. Ηφαιστιογενές, άγονο, με άγρια ομορφιά. Μετά τον Σκουτάρο και το Σκαλοχώρι συνεχίσαμε για Βατούσα με το δρόμο να ελίσσεται σα φίδι. Ο οδηγός έλεγε ότι είναι ένα από τα ομορφότερα ορεινά χωριά του νησιού με μεγάλα αρχοντικά και αξιόλογα δημόσια κτίρια, διακηρυγμένος παραδοσιακός οικισμός. Είπαμε να κάνουμε στάση στην επιστροφή αλλά τελικά δεν έφτανε ο χρόνος.
Συνεχίσαμε ακολουθώντας το δρόμο δυτικά, περνώντας έξω από την Άντισσα και στρίβοντας δεξιά στη διασταύρωση προς Μονή Υψηλού και Σίγρι. Ο δρόμος, όπως και στις άλλες διαδρομές που κάναμε, δεν είχε καθόλου καλή σήμανση και αυτό μας δυσκόλευε αρκετά αφού ή έπρεπε να ρωτάμε ή ,όπως εδώ στην ερημιά, να μαντεύουμε την κατεύθυνση με τη βοήθεια του χάρτη.
Τελικά, στα νοτιοδυτικά της Μονής, 9 χιλ. πριν το Σίγρι, εντοπίσαμε και επισκεφθήκαμε το ηλικίας 20 εκατομμυρίων ετών μοναδικό Απολιθωμένο Δάσος (είσοδος 2 ευρώ). Σε ένα διαμορφωμένο πάρκο 286 στρεμμάτων ,στη θέση Μπαλή αλώνια, διαπιστώσαμε πώς μια έκρηξη ηφαιστείου ήταν η αιτία να θαφτεί ολόκληρο το προϊστορικό δάσος και να απολιθωθεί διατηρώντας τέλεια τη δομή του φυτικού ιστού.
Εντυπωσιακότατο! Η ζέστη όμως ήταν αρκετή γιατί πήγε μεσημέρι μέχρι να αρχίσουμε την περιήγηση. Το τοπίο γυμνό. Κάποιοι από την παρέα μετά από τη βασική διαδρομή επέλεξαν να δροσιστούν στο μικρό αναψυκτήριο.
Αναχωρήσαμε προς αναζήτηση του Μουσείου Φυσικής ιστορίας, που τελικά ήταν μέσα στο Σίγρι. Ομολογούμε ότι δεν περιμέναμε μουσείο τέτοιου επιπέδου. Πολύ όμορφη παρουσίαση πετρωμάτων, απολιθωμάτων κάθε είδους, φυτικών και ζωικών, παρουσίαση της εξέλιξης των φυτών και της δράσης των ηφαιστείων, διαδραστικοί πίνακες και προσομοιωτής σεισμών μας εντυπωσίασαν. Εκεί νοιώσαμε την αίσθηση έξι μεγάλων σεισμών στον πλανήτη. Φύγαμε ενθουσιασμένοι.
Όσο για το Σίγρι, είναι γραφικό, με το κάστρο του (μη επισκέψιμο) και την όμορφη αμμουδερή παραλία του δίπλα στο δρόμο. Ταβερνάκια και καφέ προσφέρουν ότι χρειάζεται κανείς.
Ακολουθώντας πάλι τον κεντρικό δρόμο προς την αντίθετη κατεύθυνση φτάσαμε στη διασταύρωση της Μονής Υψηλού και πήραμε κατεύθυνση νότια προς Ερεσό. Πάλι στροφές. Υπάρχει και σύντομος δρόμος από τα νότια, μήκους 9 χιλιομέτρων (χωματόδρομος).
Γενέτειρα της Σαπφούς και του Θεόφραστου, η Ερεσός με τη Σκάλα της 3 χιλιόμετρα νοτιότερα, είναι γνωστή για την παραλία της. Μαύρη άμμος, φαρδιά παραλία μεγάλη σε μήκος. Στην είσοδο στη θάλασσα το γνωστό βότσαλο και το νερό πιο δροσερό από τις άλλες παραλίες. Η παραλία οργανωμένη αλλά μας έκανε εντύπωση ότι έπρεπε να πληρώσουμε τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες (6 ευρώ 1 ομπρ. με 2 ξαπλ.). Ωραία πράγματι η θάλασσα. Στη βόλτα μας στην παραλία είδαμε αρκετά beachbars και πολλές νεροχελώνες στο ρέμα που κατέβαζε νερό και έκοβε την παραλία σε κάποιο σημείο της. Προς την αντίθετη κατεύθυνση, πολλές ταβερνούλες με τα τραπέζια τους σε ξύλινες εξέδρες πάνω στην άμμο της παραλίας μας προκαλούσαν την ώρα εκείνη. Μια όμως, που γνωρίζαμε ότι είναι καλή, το «Σουλάτσο» μας φίλεψε εκείνη τη μέρα χταποδάκι στα κάρβουνα, μύδια αλλά και νόστιμα κρεατικά και μεζέδες της περιοχής. Μας πήρε η νύχτα δίπλα στη θάλασσα. Πήγε έντεκα μέχρι να επιστρέψουμε. Μίας ώρας ταξίδι για την επιστροφή στην Πέτρα. Μέσα στο σκοτάδι, καθώς κατηφορίζαμε την πλαγιά, το κάστρο της Μολύβου και ο βράχος της Παναγιάς στην Πέτρα έλαμπαν χρυσές κορώνες στους λόφους.
6η ΜΕΡΑ – ΜΟΛΥΒΟΣ – ΕΦΤΑΛΟΥ –ΠΕΤΡΑ
Χαλαρό το πρωινό μετά τη χθεσινή κουραστική μέρα. Αλλά, όποιος δεν κουραστεί, τίποτα δε θα δει! Τα καφεδάκια μας και κάποιες πρωινές λιχουδιές στο καφέ «Μπρίκι», το πρώτο στο λιμανάκι της Μολύβου, τα απολαύσαμε με το παραπάνω. Η βόλτα στο κάστρο της Μολύβου με την φανταστική θέα στην πόλη από κάτω, στην Πέτρα αλλά και τις ακτές της Μικράς Ασίας (σε απόσταση αναπνοής στα βόρεια) απολαυστική επίσης. Το ίδιο και το μπάνιο στην παραλία της Πέτρας αφού στην Εφταλού φυσούσε πολύ ο βοριάς. Το YakoBar μας πρόσφερε τις ξαπλώστρες πληρώνοντας μόνο την παραγγελία μας.
Σήμερα, χωρίς μετακίνηση με το αυτοκίνητο, ήταν ευκαιρία να περιηγηθούμε στα στενά της Πέτρας ( σημαντικό αρχιτεκτονικό μνημείο το αρχοντικό της Βαρελτζίδαινας, τηλ. 22530 41510) και να ανεβούμε τα 114 σκαλοπάτια της Μονής της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας. Μετά από αυτό κατευθυνθήκαμε προς την παραλιακή πλατεία όπου διοργάνωναν βραδιά παραδοσιακών χορών. Πολύς κόσμος παντού. Η επιλογή για φαγητό περιορισμένη και τελικά αποτυχημένη. Ένα παγωτό μας παρηγορεί!
Το βράδυ αργά είπαμε να δοκιμάσουμε και τη νυχτερινή ζωή της Πέτρας. Κάθε βράδυ βλέπαμε τους προβολείς από το NightClub OXY στην άκρη της χερσονήσου που κρύβει τον Μόλυβο από την Πέτρα. Προσομοιάζει την πλώρη ενός καραβιού και συγκεντρώνει όλο τον κόσμο της περιοχής που θέλει να διασκεδάσει με δυνατή ξένη μουσική. Η θέα από εκεί υπέροχη και η βραδιά που περάσαμε απολαυστική.
7η ΜΕΡΑ – ΜΟΛΥΒΟΣ- ΑΝΑΞΟΣ
Τα σχέδια σήμερα έλεγαν επίσκεψη στη βόρεια Λέσβο (Σκάλα Συκαμινιάς κ.α. ) αλλά μια και δεν είχαμε χορτάσει τον Μόλυβο συνδυάσαμε την επίσκεψη μας εκεί με το μπάνιο στη διπλανή παραλία της Ανάξου. Αφήσαμε το πρωινό στο ξενοδοχείο και το αντικαταστήσαμε με αυτό του “Bazzar” στη Μόλυβο (ακριβώς πριν την αριστερή στροφή που οδηγεί στο λιμανάκι). Μας τράβηξε εκεί η όμορφη, σκιερή βεράντα του. Όμορφο το σημείο αλλά δυστυχώς όχι και τα υπόλοιπα. Μας άρεσαν μόνο τα σάντουιτς.
Η βόλτα μας στα δαιδαλώδη λιθόστρωτα καλντερίμια ανάμεσα στα υπέροχα πετρόχτιστα αρχοντικά, κάτω από σκιασμένες από φυλλώματα πέργκολες (σαλκίμια) ήταν μοναδική αίσθηση. Δεκάδες μαγαζάκια πουλούσαν ότι μπορεί να ενδιαφέρει τους επισκέπτες. Αγοράσαμε κεραμικά από το «Νερό και Χώμα» , ρίγανη Λέσβου ( η αλήθεια είναι ότι μας την πρόσφερε ευγενικά ο καταστηματάρχης ακολουθώντας μας στο δρόμο- δεν πουλούσε Λεσβιακή ρίγανη αλλά μας έδωσε λίγη από τη δική του) και αλάτι χοντρό. Η ύπαρξη Δημοτικής Πινακοθήκης, Βιβλιοθήκης και παραρτήματος της Σχολής Καλών Τεχνών μαρτυρεί την πολιτιστική κίνηση της περιοχής. Μας έκανε εντύπωση πόσο οργανωμένοι ήταν στα πολιτιστικά τους, έχοντας προγραμματίσει ένα σωρό εκδηλώσεις, ακόμα και καλλιτεχνικά εργαστήρια για παιδιά…
Σειρά είχε το κάστρο που όμως δεν είχαμε την τύχη να βρούμε ανοιχτό παρόλο που το καλοκαίρι ισχύει διαφορετικό ωράριο από αυτό του χειμώνα που κρατάει κλειστούς τους χώρους αυτούς τις Δευτέρες (τηλ. 22530 71803). Κάναμε την περιμετρική διαδρομή του εξωτερικού τείχους θαυμάζοντας τη θέα προς τα παράλια της Μ. Ασίας, την Εφταλού, μέχρι και τη Συκαμινιά.
Επιστρέψαμε για μπάνιο στην Άναξο. Τέλεια η παραλία που ψηφίστηκε η καλύτερη από όσες επισκεφθήκαμε. Αμμουδιά μέσα έξω, οργανωμένη σε όλο το μήκος της και σκιασμένη από αρμυρίκια εκτός των ομπρελών των beachbars. Εμείς καταλήξαμε στο “Jalouse” όπου απολαύσαμε θάλασσα και σκιά μέχρι το απόγευμα, οπότε και πεινάσαμε.
Στο «Παραδοσιακό» ( στο δρόμο για Άναξο- τηλ. 2253041058 ) θελήσαμε να φάμε το βράδυ εκείνο αφού μας το είχε προτείνει μια φίλη. Μετά τη βόλτα που κάναμε με το τρενάκι (VillageTrain τηλ. 22530 72211) στους τρεις οικισμούς, ανεβήκαμε από την Πέτρα, μας πήγε Άναξο- Πέτρα – Μόλυβο- Πέτρα σε 1 ώρα. Ατυχήσαμε με το «Παραδοσιακό» που ήταν γεμάτο και φάγαμε στο “Reef”, μια ταβέρνα στην παραλία της Πέτρας δίπλα στη θάλασσα. Πολύ νόστιμα πιάτα και μεγάλες οι μερίδες. Εξαιρετικό και το σέρβις!
Τελευταία μας βραδιά! Ετοιμαστήκαμε για αναχώρηση ώστε το πρωί να έχουμε το χρόνο να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στη Μυτιλήνη για τα απαραίτητα ψώνια (λαδοτύρι, σαρδέλες) και ένα καφεδάκι στο λιμάνι πριν πάμε στο αεροδρόμιο και παραδώσουμε τα αυτοκίνητα (Lesvoscarrental, τηλ. 2251027825).
RESUME
Οι 7ημερες διακοπές μας στη Λέσβο μας γέμισαν εικόνες μοναδικές που δε συναντήσαμε σε άλλο νησί. Χαρακτηριστικά θα θυμόμαστε την ποικιλότητα του φυσικού περιβάλλοντος. Βουνά κατάφυτα (ελιές, πεύκα, πλατάνια αλλά και βελανιδιές), χείμαρροι, πολυάριθμες πηγές, βράχια ηφαιστειακά, θερμές πηγές παντού, δεκάδες παραλίες, υγροβιότοποι αλλά και η σπάνια ποικιλία αρχιτεκτονικών μορφών που συναντά κανείς εδώ συνθέτουν μια εικόνα που θα μας μείνει αξέχαστη. Οι ημέρες ήταν λίγες για να την ανακαλύψουμε όπως θα έπρεπε. Νομίζω πως ούτε ένα δεκαήμερο είναι αρκετό. Αφήσαμε την επίσκεψη στη Συκαμινιά στα βόρεια, τα Βατερά και τον Πολίχνιτο στα νότια αλλά και τη σπουδαία, όπως λένε, Αγιάσο στα κεντρικά ορεινά του νησιού.
TIPS
Κάθε καλοκαίρι, ο Δήμος Μυτιλήνης, οργανώνει κύκλο πολιτιστικών εκδηλώσεων με τον τίτλο “Λεσβιακό Καλοκαίρι”. Συμμετέχουν σημαντικοί καλλιτέχνες και είναι ωραίο να το παρακολουθήσει κανείς.
Την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου, πραγματοποιείται και η “Γιορτή του ούζου” στο πλαίσιο της οποίας, οι ντόπιοι παραγωγοί προσφέρουν δωρεάν ούζο.
Τα αρχοντικά της Μυτιλήνης
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας ανηφορίζοντας με το αυτοκίνητο το δρόμο προς το χιονοδρομικό και το καταφύγιο Vihren. Το βουνό απέχει μόλις δέκα λεπτά από την πόλη. Λίγα μόλις μέτρα λοιπόν από τα τελευταία σπίτια στην οδό Πίριν αντικρίσαμε με έκπληξη το ποτάμι της πόλης να κατηφορίζει την πλαγιά ορμητικό ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα. Το εθνικό πάρκο «Πίριν», προστατευόμενη περιοχή μοναδικής φυσικής ομορφιάς, με σαφή αλπικό χαρακτήρα, σε μεταφέρει σε σκηνικά ταινίας με πρωταγωνιστές ξωτικά, νάνους και νεράιδες! Πολύ προσεγμένο, καθαρό, με καταρράχτες και αλπικές λίμνες σε μεγαλύτερο υψόμετρο προσφέρεται για περιήγηση όλες τις εποχές. Σίγουρα! Ακόμη και μια τέτοια μέρα συννεφιασμένη, με τις σταγόνες της βροχής να γυαλίζουν πάνω σε κάθε φύλλο ήταν το ίδιο ελκυστικό. Απ’ ότι μάθαμε οι δραστηριότητες που προσφέρονται καλύπτουν όλα τα γούστα όλες τις εποχές του χρόνου. Εκτός από σκι μπορεί κανείς να κάνει ποδηλασία, πεζοπορία σε πολυάριθμες σηματοδοτημένες διαδρομές, ορειβασία, rafting, ιππασία, paintballακόμη και αλεξίπτωτο πλαγιάς!
Φυσικά η συνέχεια γράφτηκε στην ταβέρνα “LogHouse”, όπου δοκιμάσαμε πεντανόστιμα πιάτα. Καρβέλι γεμιστό με ποικιλία κρεατικών και λαχανικών και ένα ψητό σε μαντεμένιο σκεύος που ήρθε στο τραπέζι τσιτσιρίζοντας!! Φάγαμε, ήπιαμε κρασί της περιοχής και καταευχαριστηθήκαμε.
